نوازش عشق

گاهي...

بهتر است...

کوله بارت را زمين بگذاري...

و سبک بار تر...

سبک بال تر...

پرواز کني...

مي داني...

"تو" براي دوش من...

زيادي سنگين بودي...

گذاشتمت سر راه...

تا دوش ديگري را زخمي کني...

سهم من،

پرواز است...

من نمي توانم...

يعني نمي توانستم...

بيش از اين...

زمين گير احساس تو باشم...

تويي که،از جسمي بي جان هم...

براي من کمتر جان داشتي...

اگر قرار بود...

من دل حراج کنم،

تو هيچ خرج نکني...

همان بهتر که اين سودا تمام شود...

مي داني...

درست است ، وقتي حکم،"دل" باشد...

با هيچ نمي توان بريدش...

پس باختم...

اما...

باختن سهم من نيست...

مني که از،

تمام پروانه هاي جهان "دل" بردم...

برو و خيالت راحت...

که پشت سر تو،

حتي اشک هم نمي ريزم...

کاسه ي آب که جاي خود دارد...

ديگر نمي خواهم برگردي...

ما را به خير و تو را به سلامت...


خدانگهدارت...